ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ,ΒΟΤΑΝΑ,ΦΥΤΑ ΤΗΣ ΑΓΡΙΑΣ ΦΥΣΗΣ


Ο πανέμορφος κρίνος της άμμου αυτοφύεται στα παράλια της μεσογείου. Το όνομα του προέρχεται: Pancratium maritimum (Παγκράτιο το παράλιο) από το ελληνικό Pancratium – παν + κραταιός, για την υποτιθέμενη φαρμακευτική δύναμη του φυτού, (Pandocrator) – παντοδύναμο, και το λατινικό Maritimum που σημαίνει «από την θάλασσα-ακτή». Είναι είδος που απειλείται από την τουριστική ανάπτυξη για αυτόν τον λόγο και προστατεύεται.

Τον εντόπισα σε μια από τις ομορφότερες παραλίες της μεσογείου «τον Σίμο» στην Ελαφόνησο. Ήταν ο μόνος που είχε απομείνει πάνω σε μια από τις λευκές αμμοφίνες της Ελαφονήσου ύψους περίπου 10 μέτρων. Ήταν μοναδικό το συναίσθημα που κατάφερα να βρω έστω και έναν να τον φωτογραφίσω.

Το μοναδικό κρινάκι της άμμου ήταν περικυκλωμένο από την λεγόμενη αγκαθιά (eryngium maritimum). Το πλήθος από τα αγκαθωτά φύλλα με δυσκόλεψε πολύ να το πλησιάσω. Τελικά τα κατάφερα. Η φύση για ακόμα μια φορά μας απέδειξε ότι προνοεί για όλα! 

Ανδρομάχη - Φωτό/Κείμενο




ΝΤΑΤΟΥΡΑ Datura brugmansia ή Datura stramonium,

Η Δατούρα (Datura) γνωστή και σαν διαβολόχορτο είναι ένα πολύ διαδεδομένο φυτό. Είναι ένας απλωτός, ποώδης θάμνος, με αρωματικά άνθη σε σχήμα τρομπέτας που στέκονται όρθια, και με αγκαθωτούς καρπούς. Τα κοτσάνια είναι αγκαθωτά και σχετικά λεπτά συγκρινόμενα με το υπόλοιπο φυτό. Τα φύλλα είναι πλατιά χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά βασικά ωοειδή και μερικές φορές με πολλές γωνίες.

Όλα τα μέρη του φυτού περιέχουν δραστικά χημικά. Τα λουλούδια είναι γενικά τα πιο αδύνατα ενώ αυξημένη δράση έχουν τα φύλλα, τα κλαδιά, οι ρίζες, οι καρποί και οι σπόροι. Όλα τα μέρη χρησιμοποιούνται από τους τοξικομανείς καθώς περιέχουν αλκαλοειδή.

Τα δηλητηριώδη αποτελέσματα της Δατούρας στον άνθρωπο είναι: Ταραχή, έντονη ναυτία, διαστολή της κόρης των ματιών, Θολούρα και κακή εστίαση στην όραση, ταχυπαλμία, έντονος αποπροσανατολισμός, απώλεια μνήμης, απώλεια χρόνου, ντελίριο, ευαισθησία στο φως και στο θόρυβο. Ξηρό στόμα και μάτια, ρινορραγία, απώλεια ελέγχου του σώματος. Ουσιαστικά δημιουργούνται και άλλα πολλά παραισθησιογόνα αποτελέσματα και αυτή είναι η αιτία που το φυτό χρησιμοποιείται από τους τοξικομανείς. Ωστόσο τα παραισθησιογόνα ταξίδια της Δατούρας είναι συχνά θανατηφόρα καθώς ο χρήστης βρίσκεται εκτός ελέγχου. Πηγή  http://www.valentine.gr/datura_gr.php




Ένας "δολοφόνος" στον κήπο μας... Πικροδάφνη!
  Εξαιρετικά δηλητηριώδες φυτό, αν φαγωθεί, και ότι ακόμα και οι αναθυμιάσεις από κάψιμο του βλαστού της είναι επικίνδυνες;
  Αν και η πικροδάφνη μπαίνει άνετα στη λίστα με τα 5 πιο δηλητηριώδη φυτά στον κόσμο, παρ’ όλα αυτά θα τη βρούμε παντού. Από τις άκρες των δρόμων και των εθνικών οδών μέχρι σε αυλές σπιτιών ακόμη και σχολείων. Σε πάρκα αναψυχής, νησίδες δρόμων, πεζοδρόμια και πλατείες. Την έχω δει ακόμη, πολύ κακώς βέβαια, και σε αυλές παιδικών σταθμών.
  Ακόμη και ο καπνός από πικροδάφνη που καίγεται είναι πολύ τοξικός. Έχουν σημειωθεί θανατηφόρες δηλητηριάσεις σε ανθρώπους που έψησαν στην εξοχή, χρησιμοποιώντας βλαστούς πικροδάφνης. Η επαφή με το δέρμα προκαλεί ερεθισμό. Έχει χρησιμοποιηθεί και ως φαρμακευτικό φυτό από τους αρχαίους χρόνους. Την αναφέρουν οι Πλίνιος, Θεόφραστος και Διοσκουρίδης στα συγγράμματά τους.
   Τον 19ο αιώνα, απομονώθηκε η δραστική ουσία Oleandrin την οποία και χρησιμοποίησαν για καρδιακές παθήσεις σε ελάχιστη δοσολογία. Τα δραστικά στοιχεία της πικροδάφνης έχουν παρόμοια δράση με τα δραστικά στοιχεία της επίσης δηλητηριώδους διγιτάριας (digitalis).
 Ένα μόνο φύλλο είναι θανατηφόρο για ένα μικρό παιδί, λίγα φύλλα φτάνουν για έναν ενήλικα και αρκούν 100 γραμμάρια φύλλων να γίνουν θανατηφόρα για ένα άλογο.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ http://elsito.gr/index.php/environment/item/102-nerium-oleander




   Επιστημονική ονομασία: Κώνειο το στικτόν- Conium maculatum L.
Οικογένεια: Δικότυλο, της οικογένειας των Σκιαδοφόρων (Umbelliferae).
 Άλλα ονόματα: Κώνειο το στικτόν, αμάραγγος (Mάνη), ασκοτιστάρα (Κρήτη), καρπούσα (Αρβανίτικα), μαγκούτα, καμπουδιά ή τσαμπουδία (Κύπρος), βρωμούσα, βρωμόχορτο, κιρκούτα.Εξάπλωση
  Αυτοφυές κατά μήκος των αγροτικών δρόμων, σε φράκτες , ακαλλιέργητες εκτάσεις, υγρούς και σκιερούς τόπους, ερείπια, απορρίμματα .Σε όλη την Ελλάδα. Αττική, Μεγαρίδα
Ήταν φυτό πολύ κοινό στην Αττική μέχρι τον προηγούμενο αιώνα και εξακολουθεί να υπάρχει και σήμερα. Ο γνωστός βοτανικός Χελδράϊχ βεβαιώνει πως φύτρωνε ακόμα και στις αυλές των σπιτιών.
  Ο Διοσκουρίδης λέγει ότι «ενεργέστατον είναι το μεγαρικόν, το αττικόν, το εις τη  Χίο και την Κιλικία».
Κατα τον Θεόφραστο «άριστο είναι το περί Σούσα Φυόμενο και το εν ψυχρότατοις τόπος».
 Ιστορία
  Γνωστό από πολύ παλιά, φημολογείται ότι χρησιμοποιήθηκε πριν από τους ιστορικούς χρόνους για την θανάτωση των γερόντων των ανικάνων προς εργασία, των αναπήρων και των αρρώστων Κείων (νήσος Κέα = Τζιά).
  Ο Ιπποκράτης σε πολλά σημεία των συγγραμμάτων του αναφέρει το σπέρμα του κώνειου ως ναρκωτικό, σε καταπλάσματα, υπόθετα και υποκαπνισμούς.Τον 3ον π.Χ. αιώνα ο Νίκανδρος το περιγράφει ως εξής στα «Αλεξιφάρμακα»: το δηλητήριο φέρνει σκοτεινή νύκτα «σκοτόεσσαν νύκτα», οι άνθρωποι παραλύουν και έρπουν στα χέρια, η αναπνοή τους πιάνεται καθώς φράζει ο λαιμός, τα άκρα παγώνουν και τέλος η ψυχή τους πηγαίνει στον άλλο κόσμο από έλλειψη αέρα λόγω παράλυση της αναπνοής.
  Με κώνειο θανατώθηκε και ο μέγας φιλόσοφος Σωκράτης. Τέσσερα χρόνια κατόπιν, αφότου παρακολούθησε μέχρι την φυλακή τον μαθητή του Θηραμένη, συλλαμβάνεται και αυτός (399 πΧ), κατηγορούμενος για ασέβεια και διαφθορά των νέων και διότι αδικεί «τον ήττω λόγον κρείττων ποιώνκαι τους άλλους ταύτα διδάσκων» (Πλάτων, Απολογία, 19).Στην φυλακή, αφού έμαθε από τον δεσμοφύλακα την ημέρα που έπρεπε να πάρει το κώνειο και τα συμπτώματα της δηλητηριάσεως, έλαβε το φάρμακο με απόλυτη αταραξία και χωρίς καμία μεταβολή των χαρακτηριστικών του προσώπου του.




 H Λαδανιά ( Cistus creticus ) είναι ένας αυτοφυής χαμηλός, φρυγανώδης θάμνος που φύεται σε πολλά μέρη της Ελλάδας, αλλά κυρίως στην Κρήτη και στην Κύπρο.Ανθίζει την άνοιξη, Απρίλιο και Μάιο, ανάλογα το υψόμετρο.Έχει χαρακτηριστικά "τσαλακωμένα" άνθη, χρώματος ροζ – φούξια, αλλά ανάλογα με τα εδάφη μπορεί να ποικίλει από εκρού ως και γαλάζιο. Δίνει νέκταρ καθώς και μεγάλες ποσότητες γύρης. Τα φύλλα και οι βλαστοί του φυτού, κατά τους θερινούς μήνες, εκκρίνουν μια ρητινώδη ουσία, γνωστή με το όνομα αλάδανος ή λάδανο. Το λάδανο δεν πρέπει να συγχέεται με το λάυδανο, οποιούχο παρασκεύασμα (90% αλκοόλ και 10% όπιο) που χρησιμοποιείται ως κατευναστικό φάρμακο. .
   Μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα, το λάδανο θεωρείτο ένα από τα πιο σπουδαία φάρμακα. Αυτή η αρωματική ρητίνη (gummi ladanum) χρησιμοποιείται από αρχαιοτάτων χρόνων ενάντια στους λοιμούς της χολέρας, ως αρωματική ουσία για θυμιάσεις, αλλά και στην ταρίχευση των νεκρών. Ο πατέρας της βοτανικής Διοσκουρίδης ανάφέρει οτι έχει στυπτικές , θερμαντικές, και μαλακτικές ιδιότητες. Ο Ρωμαίος ιατρός Celsus (25π.Χ. - 25μ.Χ.), αναφέρει τη χρησιμοποίηση της ρητίνης της αλαδανιάς, ως έμπλαστρο σε κακοήθη σαρκώματα. Ο Ορειβάσιος, διαπρεπής Βυζαντινός ιατρός, που έζησε τον 4ο αιώνα, παρασκεύαζε αλοιφή με λάδανο κατά της τριχόπτωσης. Ο Πέρσης ιατρός Αβικέννας, (η σημαντικότερη ίσως φυσιογνωμία της αραβικής ιατρικής που έζησε στην Περσία (980-1037 μ.χ.), ο οποίος ασχολήθηκε εκτεταμένα με την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας, αναφέρει τη χρήση του λαδάνου για την αποσκλήρυνση του στομάχου και εντέρου και με τη μορφή αλοιφής για τη θεραπεία του σπλήνα.
  Σύμφωνα με τους σύγχρονους βοτανοθεραπευτές, το λάδανο έχει αντιφλεγμονώδη και αντιδιαρροϊκή δράση, είναι σπασμολυτικό, αποχρεμπτικό και αντικαταρροϊκό. Εχει καταπραϋντικές ιδιότητες και χρησιμοποιείται για την αϋπνία, τη διάρροια και τον πονόδοντο.

"Όταν γυρίζει ο αλάδανος τ'αχτένιστο κεφάλι του".................Οδυσσέας Ελύτης

         ΚΑΙ ΕΔΩ ΠΕΡΙΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ  ΛΑΔΑΝΙΑ




Ανήκει στην οικογένεια Παπαβερίδες (Papaveraceae) και περιλαμβάνει πολυάριθμα είδη (υπάρχουν δέκα ποικιλίες παπαρούνας στην Ελλάδα). Πιο διαδεδομένη είναι η Μήκων η Ροιάς, η κόκκινη παπαρούνα των λιβαδιών, που έχει στεφάνη έντονου κόκκινου χρώματος (σπανιότατα λευκό). Αρκετά συγγενικά είδη αυτοφύονται στην Ελλάδα όπως τα: Π. η Αργεμώνη, Π. το υβρίδιο, Π. η μελανοβαφής, Π. το Άπουλο κλπ. Το είδος Π. η υπνοφόρος σε άλλες χώρες καλλιεργείται για την παραγωγή οπίου. Το όνομά της όπως λέει ο Διοσκουρίδης το πήρε γιατί ρίχνει γρήγορα το άνθος της. Ο Θεόφραστος προσθέτει ότι φυτρώνει ανάμεσα στα κριθάρια σαν παράσιτο.
Η παπαρούνα ήταν ιερό φυτό της θεάς Δήμητρας, καθώς σαν παράσιτο των σιτηρών συμβόλιζε με την παρουσία της τη Δήμητρα, στα ανοιξιάτικα σπαρτά. Απαραίτητη στα Ελευσίνια Μυστήρια όπου οι πομπές στόλιζαν τα αγάλματα της θεάς με άνθη παπαρούνας. Οι αρχαίοι γνώριζαν καλά τις υπνωτικές και ναρκωτικές ιδιότητες του φυτού, καθώς οι γιοι του Άδη ο Ύπνος και ο Θάνατος παριστάνονταν να κρατούν παπαρούνες στα χέρια τους. Είναι προφανής ο συμβολισμός της χρήσης του φυτού καθώς από τον ύπνο που μπορεί να προκαλέσει η κοινή παπαρούνα (Μήκων η Ροιάς Papaver Rhoeas) φθάνουμε στον θάνατο που μπορεί να προκαλέσει η οπιούχος παπαρούνα (Μήκων η υπνοφόρος Papaver somniferum).
  Η χριστιανική παράδοση θέλει την παπαρούνα να φυτρώνει κάτω από το σταυρό του Χριστού στο Γολγοθά και να δέχεται τις σταγόνες από το αίμα του Εσταυρωμένου ανάμεσα στα πέταλά της, σταγόνες που της χάρισαν το κατακόκκινο άλικο χρώμα της.
  Η παπαρούνα υπάρχει αυτοφυής σε χέρσα, ηλιόλουστα χωράφια, σε βοσκότοπους, σε παρυφές δρόμων, αλλά και σε καλλιεργημένους αγρούς, όπου θεωρείται ζιζάνιο. Προτιμά υγρά, συνεκτικά εδάφη. Τα φυτά που αυτοφύονται σε καλλιεργούμενους και χέρσους αγρούς, συλλέγονται όταν είναι νεαρά, από το τέλος του φθινοπώρου μέχρι την άνοιξη πριν ανθίσει, βράζονται και προσφέρονται ως σαλάτα, μόνα τους ή μαζί με άλλα χόρτα ή προσθέτονται σε χορτόπιτες, με άλλα μυρωδικά χόρτα, όπως καυκαλήθρες και μυρώνια. Στην αρχαιότητα οι σπόροι της χρησιμοποιούνταν στην παρασκευή ψωμιών τους «μακωνίδες άρτους». Σήμερα σε ορισμένες περιοχές, μαζεύονται οι σπόροι της το καλοκαίρι, που προστίθενται σε ψωμί ή παξιμάδια.
   Αν κανείς θελήσει, μπορεί να καλλιεργήσει παπαρούνα σπέρνοντάς την κατά το φθινόπωρο ή αργότερα, σε γραμμές που θα απέχουν μεταξύ τους 20 περίπου εκ. Επειδή ο σπόρος είναι πολύ μικρός δεν χρειάζεται σκέπασμα, η βροχή ή ένα πότισμα με ποτιστήρι θα τον σκεπάσει με αρκετό χώμα.

   Η παπαρούνα έχει ιδιότητες κατευναστικές και εφιδρωτικές, γι αυτό και χρησιμοποιήθηκε από παλιά ως φαρμακευτικό φυτό. Η κοινή παπαρούνα περιέχει ένα αλκαλοειδές, τη ροϊαδίνη, που είναι ηρεμιστική. Περιέχει επίσης σίδηρο, μαγγάνιο, κάλιο, ασβέστιο, ανόργανα και οργανικά οξέα. Το έγχυμα των ανθέων της, αλλά και το δραστικότερο σιρόπι τους πίνεται ως αντιβηχικό, μαλακτικό και καταπραϋντικό.




 Πρόκειται για δέντρο που το ύψος του φτάνει 5- 6 μέτρα και είναι φυλλοβόλο. Η κόμη της είναι ακανόνιστη και όσο το δέντρο μεγαλώνει σε ηλικία, τόσο η κόμη γίνεται όλο και περισσότερο στρογγυλή. Τα φύλλα της είναι απλά, μακρόστενα και μακριά, ενώ στην άκρη είναι ελαφρά πριονωτά. Το χρώμα τους είναι σκούρο πράσινο. Είναι καρποφόρο δέντρο της οικογένειας των ροδιδών (δικότυλο). Προέρχεται από την Μικρά Ασία και θεωρείται τυπικό μεσογειακό δέντρο και διαδόθηκε στις χώρες της Μεσογείου από τους Έλληνες και τους Ρωμαίους. Χαρακτηριστικό της αμυγδαλιάς είναι ότι ανθίζει το χειμώνα και πριν ακόμη βγάλει φύλλα. Τα λουλούδια της είναι άσπρα ή ελαφρά ροζ. Το ξύλο της αμυγδαλιάς ενώ είναι βαρύ και σκληρό, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην επιπλοποιία. Μπορεί όμως να χρησιμοποιηθεί για ξυλολεπτουργικές εργασίες. Τα γλυκά αμύγδαλα χρησιμοποιούνται σαν ξηροί καρποί, στην ζαχαροπλαστική και για την παραγωγή ελαίου. Τα πικρά χρησιμοποιούνται στη φαρμακευτική και στην αρωματοποιία.
Λίγο μετά το 10.000π Χ τα άγρια αμύγδαλα αποτελούσαν κύριο είδος τροφής ενώ κατά τους κλασσικούς χρόνους, τα «αμύγδαλα της Νάξου» αποτελούσαν το δημοφιλέστερο ξηρό καρπό. Σε πολλά μέρη της Ανατολής η αμυγδαλιά ήταν γνωστή με το όνομα «Αθασία» από όπου προέκυψε εκ παραφθοράς το όνομα της τιμώμενης από τους αρχαίους «Θασίας Αμυγδαλής».
      Αδελφή πες μου,
      τι είναι ο Θεός
      κι μυγδαλιά άνθισε.
      Ν. Καζαντζάκης




Λαντάνα     lantana camara  Οι Καρποί και φύλλα αν φαγωθούν προκαλούν  εμετό και διάρροια, διαστολή της κόρης του ματιού και αναπνευστική εξάντληση.

Αειθαλής ή ημιαειθαλής θάμνος.Ύψος έως 1,5 μέτρο και σχήμα ακανόνιστο. Έχει μικρά άνθη, πολυάριθμα , κιτρινοπορτοκαλί η ιώδη η υπόλευκα , που στην ωρίμανσή τους , μετατρέπονται σε πολυάριθμους μικρούς καρπούς χρώματος σκούρο κυανό η μαύρο . Ανθίζει από Μάιο μέχρι Νοέμβριο και φέρει πολύ πλούσια ανθοφορία
Δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις όσον αφορά το έδαφος  και αντέχει σε υψηλές θεμοκρασίες.Αυτό σε συνδυασμό με το ότι υπάρχει τοξικότητα στα φύλλα κι έχει παρατηρηθεί ότι αρρωσταίνουν τα αιγοπρόβατα που το τρώνε, δεν το κάνουν και πολύ αγαπητό στους κτηνοτρόφους. Παρόλα αυτά έχει ένα ιδιαίτερο μελισσοκομικό ενδιαφέρον, γιατί ειδικά στην Αυστραλία (που είναι εισαγόμενο στο οικοσύστημα τους – όπως στο δικό μας ο ευκάλυπτος και ο καλλιστήμονας) υποτίθεται ότι έχει σώσει την γηγενή άγρια μέλισσα Exoneura που εκτός από την ανθοφορία του φυτού, εκμεταλλεύεται και τους βλαστούς για να κάνει φωλιές.




 Σχίνος ή σκίνος (schinus),  καταπράσινος θάμνος όλο το χρόνο (αειθαλής). Είναι Μεσογειακό φυτό που το βρίσκεις σε όλη την Ελλάδα. Το συνηθισμένο του ύψος είναι από 1,5 έως 3 μέτρα. Η διάμετρος του επίσης φτάνει τα 1,5 έως 3 μέτρα. Ανθίζει την Άνοιξη και στη συνέχεια δίνει κόκκινους ή μαύρους καρπούς. Αντέχει πολύ στη ξηρασία και είναι κατάλληλο για τα ξερονήσια και γενικά τις άγονες και ξηρές περιοχές. Ο Σχίνος όπως και οι συκιές είναι θηλυκός και αρσενικός. Στις μασχάλες των φύλλων εμφανίζονται οι βότρεις των ανθέων. Τα κιτρινωπά ή κόκκινα μικρά άνθη διατάσσονται σε πυκνούς σύνθετους βότρεις, οι οποίοι εκφύονται από τις μασχάλες των φύλλων και τη γύρη τους την τρυγούν οι μέλισσες. Οι καρποί (δρύπες) είναι μικροί και σφαιρικοί, στην αρχή είναι πράσινοι, ύστερα γίνονται κόκκινοι και τέλος, όταν πια ωριμάσουν, γίνονται μαύροι κατά το Σεπτέμβριο με Οκτώβριο.Πολλαπλασιάζεται:Με καταβολάδες και με σπόρους (χάνουν γρήγορα τη βλαστική τους ικανότητα) κατευθείαν στη οριστική τους θέση.




 Βατόμουρο (αγγλ. Blackberry) είναι το βρώσιμο φρούτο που παράγεται από οποιοδήποτε είδος των φυτών του γένους Βάτος (rubus) της οικογενείας των ροδιδών. Σε εξειδικευμένα βιβλία η γνωστή βατομουριά αναφέρεται ως Βάτος ο θαμνώδης. Περιλαμβάνει πολυάριθμα είδη και υβρίδια, χαμηλών, συνήθως αγκαθωτών θάμνων με ευρεία εξάπλωση σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στις βόρειες περιοχές. Καλλιεργείται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες για τον εύγεστο καρπό του που κονσερβοποιείται, αλλά και χρησιμοποιείται για την παρασκευή μαρμελάδας και αρωματικού λικέρ.
Τα είδη αυτά τα συναντούμε σε δασώδεις κυρίως περιοχές, φράκτες, θαμνότοπους, στις όχθες των ρυακιών ακόμα και στις άκρες των δρόμων. Βγάζουν άφθονες παραφυάδες οι οποίες σχηματίζουν μακρείς και ευλύγιστους τοξοειδείς βλαστούς με ισχυρά αγκάθια. Έχει βαθυπράσινα σύνθετα φύλλα με 3-5 οδοντωτά φυλλάρια από τα οποία το επάκριο έχει μακρύτερο μίσχο. Τα άνθη έχουν υπόλευκα πέταλα και είναι διατεταγμένα κατά αρειές φόβες. Οι καρποί του, τα γνωστά άγρια βατόμουρα, είναι χυμώδεις, εύγευστοι και εδώδιμοι, στην αρχή πράσινοι, έπειτα κοκκινόξανθοι και τελικά μαύροι και γυαλιστεροί. Είναι ανθεκτικά φυτά και αντέχουν στις παγωνιές.
Συγγενικά είδη: Στην Ελλάδα συναντώνται αυτοφυή διάφορα είδη, μεταξύ των οποίων τα Βάτος ο θαμνώδης - Rubus fruticosus, Βάτος ο γαλάζιος - Rubus caesius, Βάτος ο αδρότριχος - Rubus hirtus (αγροίκος) και Rubus ideaus - Βάτος ο ιδαίος (σμέουρο)
Τα φύλλα τής βατομουριάς είναι στυπτικά, κατά τής αναιμίας και κατά τής διάρροιας (αφέψημα φύλλων).
Το αφέψημα φύλλων του βατόμουρου πιστεύεται έτι διευκολύνει τη γέννα των εγκύων.





 Γένος φυτών από την οικογένεια Agavaceae που πήρε το όνομα του από την όμορφη κόρη του βασιλιά των Θηβών Κάδμου, την Αγαύη. Είναι φυτά που κατάγονται από την Αμερικανικη ήπειρο. Τα περισσότερα φυτά του γένους σχηματίζουν ρόδακες και ανθίζουν μια φορα στην διάρκεια της ζωής τους.
Πολλαπλασιάζονται από σπόρο,από μικρά φυτά που αναπτύσσονται στην βάση του φυτού και από φυτά που αναπτύσσονται στον ανθοφόρο βλαστό.
Στην καλλιέργεια χρειάζεται θέσεις με άπλετο ηλιακό φως, ξηρό έδαφος και είναι κατάλληλες και για παραθαλάσσιες θέσεις.Πρόκειται για την κοινή ονομασία ενός πολύ γνωστού κακτόμορφου φυτού που χρησιμοποιείται για την κατασκευή φυσικών φραχτών. Το επιστημονικό του όνομα είναι Αγαύη η αμερικανική (Agave americana) και στην πραγματικότητα δεν ανήκει στην οικο­γένεια των κάκτων αφού είναι φυτό μονοκοτυ-λήδονο - οι κάκτοι είναι δικοτυλήδονα φυτά. Κατάγεται από το Μεξικό, αλλά έχει εγκλιματιστεί τόσο καλά στη χώρα μας που θεωρείται πλέον αυτοφυές. Το εξαιρετικά ενδιαφέρον χαρακτηριστικό τού αθάνατου είναι ότι ανθίζει και καρποφορεί μόνο μία φορά κατά τη διάρκεια της ζωής του και, στη συνέχεια, καταστρέφεται είναι, δηλαδή, φυτό μονοκαρπικό. Οι ταξιανθίες του εμφανίζονται στην κορυφή ενός ισχυρότατου βλαστού που φτάνει σε ύψος τα 15 μέτρα. Ζει από 20 μέχρι κaι 100 χρόνια, ενώ, αν παρεμποδιστεί η άνθιση του, μπορεί να ζήσει πολύ περισσότερο. Από τις ίνες των φύλλων συγγενών ειδών του αθάνατου κατασκευάζονται σκοινιά, ενώ τα φύλλα ενός είδους του δίνουν ένα σακχαρούχο χυμό από τον οποίο παρασκευάζεται στο Μεξικό η «τεκίλα».





 Το Silybum Marianum ανήκει στην οικογένεια Asteraceae (Compositae), ή αλλιώς στα σύνθετα φυτά. Είναι μια πόα, γνωστή από την αρχαιότητα για τη δράση της σε ηπατικές παθήσεις, παθήσεις στη χολή, καθώς και ως ηπατοπροστατευτικό σε δηλητηριάσεις από χημικές και περιβαλλοντολογικές τοξίνες, δαγκώματα φιδιών, τσιμπήματα εντόμων, δηλητηριώδη μανιτάρια και λήψη υπερβολικής ποσότητας οινοπνεύματος. Σήμερα είναι το πιο μελετημένο φυτό για τη θεραπεία ηπατοπαθειών με πάνω από 450 δημοσιεύσεις παγκοσμίως. Στην Ελλάδα είναι γνωστό με το όνομα γαιδουράγκαθο αλλά και ως κουφάγκαθο, αγκάθι και αγκάβατος. Επίσης από την αρχαιότητα ακόμα έχει επικρατήσει η ονομασία "Σίλυβο".Στη χώρα μας είναι ένα ιδιαίτερα κοινό φυτό σε εδάφη με χαμηλό υψόμετρο. Οι πρώτες αναφορές στο φυτό έγιναν από τον Θεόφραστο κατά τον 4ο αι. π.χ όπου αναφέρεται με το όνομα "Πτέρνιξ". Στη συνέχεια ο Διοσκουρίδης συνιστά το "Μέγα Κενταύριον", ή "Σίλυβον" για την επούλωση των πληγών. Ακολουθεί αναφορά από τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο, ενώ κατά τον Μεσαίωνα πλήθος βοτανολόγων συνιστούν το φυτό για διάφορες χρήσεις. Ο Άγγλος βοτανολόγος Nicholas Culperer το προτείνει ως εξαιρετικό φάρμακο για τη χολή και το σπλήνα, ενώ στις αρχές του 20ου αι. μιά σχολή βοτανολόγων θεραπευτών, οι επονομαζόμενοι "Εκλεκτικοί" χρησιμοποιούν το εκχύλισμα του Silybum Marianum για την "Ηπατική συμφόρηση".Σύμφωνα με την παράδοση το Silybum Marianum έχει χρησιμοποιηθεί σε παθήσεις του ήπατος και της χολής ως διεγερτικό της παραγωγής γάλακτος, ως αντικαταθλιπτικό, ως αντίδοτο σε δηλητηριάσεις από μύκητες του γένους Amanita καθώς και από άλλες τοξίνες του περιβάλλοντος. Άλλες περιπτώσεις στις οποίες έχει χρησιμοποιηθεί είναι διαταραχές της εμμήνου ρύσης, ανωμαλίες του σπλήνα και των νεφρών. Οι βλαστοί, τα φύλλα, τα άνθη, η ρίζα και ο μίσχος του φυτού είναι βρώσιμα ενώ οι ψημένοι καρποί του αποτελούν υποκατάστατο του καφέ. H ρίζα και τα φρέσκα νέα φύλλα του τρώγονται ωμά ή μαγειρεμένα αλλά πρέπει πρώτα να αφαιρεθούν οι αιχμηρές άκρες τους, το οποίο είναι αρκετά χρονοβόρο. Τα φύλλα είναι αρκετά παχιά και έχουν ήπια γεύση όταν είναι νέα, αλλά γίνονται πιο πικρά το καλοκαίρι με τη ζέστη. Μαγειρεμένα έχουν γεύση σπανακιού.
Τα κεφάλια του μπορούν να φαγωθούν όπως οι αγκινάρες πριν ανθίσουν, αλλά είναι πολύ πιο μικρά. Οι ξεφλουδισμένοι μίσχοι του τρώγονται ωμοί ή μαγειρεμένοι, είναι εύγευστοι και θρεπτικοί και μπορούν να χρησιμοποιηθούν όπως το σπαράγγι ή το ρεβέντι ή να προστεθούν σε σαλάτες. Τρώγονται καλύτερα την άνοιξη όταν είναι νέοι πριν σκληρύνουν.





 Το χαμομήλι είναι ποώδες φυτό, η επιστημονική ονομασία του οποίου είναι Chamomilla.Το γένος περιλαμβάνει περί τα 70 είδη το γνωστότερο των οποίων του είναι η Chamomilla recutita ή Matricaria chamomilla, ελλ. Χαμαίμηλον το κοινόν ή Ματρικαρία το χαμαίμηλον. Αυτό το είδος φύεται και στην Ελλάδα όπου είναι γνωστό με τα ονόματα χαμομήλι, χαμόμηλο, και στην Κύπρο είναι γνωστό και ως μουγιόχορτο.Το χαμομήλι έχει αντιβακτηριδιακές και αντιφλεγμονώδεις δράσεις και είναι χαλαρωτικό. Καταπολεμά τους ιούς και βοηθά εναντίον του έλκους. Έχει επίσης βρεθεί ότι μειώνει το ουρικό οξύ στο αίμα γεγονός που πιθανόν να είναι ευεργετικό για ασθενείς με ποδάγρα.Έχει χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία των κολικών, των αιμορροΐδων, της στοματίτιδας και για διάφορες άλλες παθήσεις του πεπτικού συστήματος συμπεριλαμβανομένου και του έλκους. Επίσης βοηθά στη μείωση των αερίων του στομάχου και του εντέρου.Στο δέρμα χρησιμοποιείται για την αντιμετώπιση μολύνσεων και για τη φροντίδα ελκών. Επίσης βοηθά στη θεραπεία της μαστίτιδας.




Ταραξάκο, Πικραλίδα ή αγριοράδικο
Υπάρχει παντού, σε λιβάδια, ακαλλιέργητες εκτάσεις, βραχώδεις περιοχές, δίπλα στους δρόμους και ως ενοχλητικό ζιζάνιο σε χλοοτάπητες. Το ύψος του δεν ξεπερνά τα 25 εκατοστά.Επίσης είναι πολύ καλό τονωτικό, χωνευτικό και αποτοξινωτικό. Οι πρωτόγονοι λαοί πίστευαν ότι η πικράδα έδινε δύναμη και ότι μπορούσαν να θεραπευθούν από μία ασθένεια πίνοντας ένα πικρό ποτό. Φυσιολογικά, αυτό που συμβαίνει είναι ότι κάθε πικράδα δημιουργεί ένα ερέθισμα στον οργανισμό και αυτό έχει σαν επακόλουθο να λειτουργήσουν οι αδένες και να παράγουν υγρά, π.χ. ένα πικρό ορεκτικό ποτό, ανοίγει την όρεξη και θέτει σε κίνηση τη λειτουργία της πέψης.Οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι το χρησιμοποιούσαν για τις φαρμακευτικές του ιδιότητες. Επίσης πολύ γνωστό στην κινέζικη ιατρική και στους άραβες ιατρούς. Ευρεία χρήση είχε και στο μεσαίωνα. Το φυτό είναι πλούσιο σε βιταμίνη Α, C, D σίδηρο, κάλιο, μαγνήσιο, ασβέστιο. Το κάλιο που περιέχει έχει την αξία του διότι σαν διουρητικό που είναι δεν έχουμε απώλειες καλίου, καθώς τις αναπληρώνει με το κάλιο που περιέχει.Το φυτό περιέχει ένα λευκό γαλακτώδη χυμό (Latex). Η ρίζα και ο γαλακτώδης χυμός περιέχουν μια πικρή ουσία, τη λακτουπικρίνη, καθώς και τανίνες, ινουλίνη, καουτσούκ, τριτερπένια, κουμαρίνες, καροτενοειδή και άλλα.
Παρασκευάζονται από αυτό εκχυλίσματα, βάμματα και διαλύματα.
Δοσολογία : Ετοιμάζουμε έγχυμα με 1-2 κουταλάκια σε 1 φλιτζάνι νερό, 20 λεπτά πριν το γεύμα μας και πίνουμε 1-2 φλιτζάνια την ημέρα και για 1-2 μήνες, κάνοντας ένα διάλειμμα 2 εβδομάδων και συνεχίζουμε με πιο χαλαρό ρυθμό.Έχει ακόμα αρκετές χρήσεις ψάξτε το.






Το φθινόπωρο τα μονοκότυλα έχουν την τιμητική τους. Κρόκοι, κολχικά και σκίλλες περνούν όλο το καλοκαίρι κάτω από το έδαφος και περιμένουν υπομονετικά όλα τα υπόλοιπα φυτά να ολοκληρώσουν τον κύκλο ζωής τους. Τότε, οι πρώτες βροχές τους δίνουν το σήμα να βγουν σε ένα απαλλαγμένο από ανταγωνισμό τοπίο.
λευκός κρόκος, ενδημικός της Ελλάδας. Τα μορφολογικά γνωρίσματα που τον κάνουν να ξεχωρίζει είναι ο κίτρινος λαιμός, οι κίτρινοι ανθήρες, ο βαθιά χωρισμένος σε τρία μέρη στύλος και τα φύλλα που είναι συνήθως παρόντα κατά την άνθιση.
Θα τον συναντήσει κανείς σε ανοιχτούς θαμνώνες, βοσκότοπους, χέρσα χωράφια και πετρώδεις ή βραχώδεις λοφοπλαγιές. Τα υψόμετρα που προτιμά είναι συνήθως χαμηλά, αλλά έχει βρεθεί και στα 1500 μ. στην Πελοπόννησο. Ανθίζει από Σεπτέμβριο μέχρι Δεκέμβριο. Οι βολβοί του, όπως και άλλων ειδών κρόκων (π.χ. C. olivieri, C. sieberi, C. cancellatus), είναι εδώδιμοι.ΠΡΟΣΟΧH ΜΗΝ ΤΑ ΜΠΕΡΔEΨΕΤΕ ΜΕ ΤΑ ΚΟΛΧΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤA ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΔΗ




Το Κυκλάμινο το Γραικό (cyclamen graecum) είναι το πιο κοινό είδος κυκλάμινου στην Ελλάδα. Την ονομασία του άλλωστε την οφείλει στο γεγονός ότι συναντάται κυρίως στην Ελλάδα καθώς και στα ανατολικά παράλια του Αιγαίου. Είναι πολυετές φυτό με μεγάλο κόνδυλο στην ρίζα από την οποία εκφύονται τα φύλλα και τα άνθη. Τα άνθη του είναι συνήθως ρόδινα και εντονότερα κόκκινα στην κάτω πλευρά τους. Τα φύλλα του είναι καρδιοειδή σκούρα πράσινα με όμορφες πρασινωπές ανοιχτόχρωμες αποχρώσεις σε συμμετρικούς σχηματισμούς. Το ύψος του φυτού δεν υπερβαίνει τα 15 εκατοστά. Η περίοδος ανθοφορίας του είναι από τον Σεπτέμβριο μέχρι και τον Νοέμβριο.
  




   Αγριοκρεμμύδα ή Σκυλλοκρεμμύδα

Η γνωστή σκυλοκρεμμύδα με τον μεγάλο βολβό που στολίζει τις πόρτες την πρωτοχρονιά για γούρι αφθονίας και καλής χρονιάς. Τα φύλλα της είναι μακριά, πλατιά και λεία. Ανθοφορεί εντυπωσιακά στο τέλος του καλοκαιριού, παρουσιάζοντας ένα μακρύ στέλεχος γεμάτο λευκά άνθη σε μεγάλο τσαμπί. Ο χυμός της προκαλεί φαγούρα και φουσκάλες, όταν έρθει σε επαφή με το δέρμα. Αξιοποιώντας αυτή την ιδιότητα, οι αγρότες έφτιαχνα ένα είδος ποντικοφάρμακου από πολτό κρεμμύδας και πίτουρο, κατάλληλο να προστατέψει τις αμυγδαλιές από τις επιθέσεις των ποντικών.
Η Φαρμακευτική χρήση του είναι μεγάλη. Διουρητικό, τονωτικό της καρδιάς, αποχρεμπτικό στην περίπτωση βρογχίτη και κοκίτη, ενεργητικό στη σπλήνα και στην πνευμονία. Σε μεγάλες δόσεις δρα σαν δηλητήριο 

1 σχόλια :

Υπέροχο , περιεκτικό και χρήσιμο το άρθρο σας, Συγχαρητήρια για την έρευνα

Δημοσίευση σχολίου